Panambi, che raperâme,
Resêva re yeroky,
Nde pepo cuarahy’âme
Tamora’e añeñoty
Nde réra oikóva ku eíra saitéicha che ahy’okuápe,
Ha omboasukáva chéve amboy’úvo che resaÿ,
Ku ñuatindÿrupi, ñu, ka’aguÿre, ne muñahápe,
Iku’ipáva che anga che pópe huguy syry.
Reguejy haguâ che pópe
Aikóva anga romuña,
Ha torÿpe, torypópe
Che áripi rehasa.
Panambi, ndeichagua Tupâ rymba pipo
ku oime iporâva,
Resê ybytúndie che yvotytÿre nde saraki,
Remimbivérô ko che resápe remimbipáva,
Tove mba’éna nde rapykuéri tañehundi.
Ha akoi
Karia’y ñaña
Ahy’o porã
Chembojahe’o.
Ha akoi-
Na che kü pohâi
Nda’epa vaerãi
Ko che mborayhu.
Kuarahy reikiépe
Pykasu rasë
Omosä va iképe
Ñane avañe’e.
Che mbaraka kuéra
Ko’ë ra’arô
Oñopü va ikéra
Pe ne korasô.
Esta guarania fue cantada en coro con gran éxito en la noche del 9 de Julio de 1930, en el entonces Teatro Nacional, por el elenco conformado por ROQUE CENTURIÓN MIRANDA.
NE RENDAPE AJU
Mombyry asyetégui Aju ne rendápe nemomorãségui
Ymaite guivéma reiko che py’ape che esperanzami
Mborayhu ha yuhéigui amano mbotáma ko’ápe aguahëvo;
Tañesüna ndéve ha nde póguieténga che mboy’umi.
Yvotî nga’u hina
Ko che rekove
Aipo’o haguã
Rojapi ipype.
He’íva nderehe los karia’y kuéra pe imandu’ahá rupi
Kuña nderorÿva música porãicha naimbojojahai,
Che katu ha’éva ka’aru pytü nderehe apensarô:
Ikatu vaerã pipo che ichugui añembyesarai.
Azucena blanca
Ryakuãvu reí...
Eju che azucéna
Torohetümi.
Ku clavel portÿicha neporãitéva repukavymírô,
Neporãitevéva el alba potygui che esperanzami
Ná tañemondéna jazmín memetégui, cherayhu haguãicha
Ha ku che keguÿpe, che azucena blanca, cheañuvãmi.
Yvoty ngaú hina
Ko che rekove,
Aipo’o haguã
Rojapi ipype.
Yvága hovÿicha nde resa iporãva, che tormentorãnga,
Nde juro ojoguáva ku ipotykurúrõ rosa pytãité,
Ndéicha aveí iporãva, ne hermana vaerã niko, umi mbyja kuéra
Nderechasetéguinte omimbi joáva pyhare javé.
Azucena blanca
Ryakuãvú reí
Ejo che azucena
Torohetümi. (versión cantada, con música deJOSÉ ASUNCIÓN FLORES)
Al clavel de sangre parece su fresca boca floreciente
Tuguÿpe iñakÿva ku clavel de onza la ijuru ojogua,
Debajo del cutis sonrosa su fuego la aurora naciente,
Pytangy asÿva hova pireguÿpe ko’ëmba pota.
Finge sus cabellos un sauzal rizado que el frescor destila,
Iñapopïmbáva saucety hi’áva piro’y otyky,
Cual fuente del bosque cubierta de helechos es su azul pupila,
Ykua ka’aguÿicha ku iñamambaipáva hesa’ÿi hovy.
Dentro su garganta se escucha un alegro rasgueo de guitarra:
Ijahy’okuápe ñahendu horÿva ku mbarakapu.
Y al reír su risa de cristal y seda que rompe o de
sgarra, Ipoty jeráva lucero ro’ÿicha ko che kunu’û.
Al andar su cuerpo como los arroyos rítmicos serpea;
Oguatárõ ohóvo ku ysyry porãicha hete oñekoni.
Y cuando nos mira, la aurora radiante del amor clarea,
Hesaÿ saÿgui kuarahy resëicha hopeá mimbi.
Ya no habrá en la tierra como es ella, otra digna de alabanza
Harirépa oiméne chuguive yvy ári imomoramby,
Oñakãho’ïva ko yvága hovÿpe, Virgen de Esperanza,
Che ajepomoïvanga ohasárõ ohóvo Tupãité reindy.
Che küguÿpe estrella héra añongatúva versomi pa’üme
Cual panal silvestre que pone en mi boca su sabor a miel.
Ahenóirõ héra ha’ete ojokáva frasco de perfume
Y cuando la alabo, de mis torpes labios florece un clavel.
El ave parlante que canta y solloza de noche y de día
La Guarania alada de la melodiosa selva guaraní,
Presa en seis por ocho, como un homenaje de agreste armonía
Traigo la Guarania, bella Buenos Aires, traigo para ti.
Su gorjeo arpado te trae la cadencia de nuestras florestas
Y amarán tus niñas, tus músicos vagos, tu pueblo gentil,
Cruzará llorando tu calle Florida, entrará en tus fiestas
A dejar los ecos de alguna silvestre romanza en tu atril.
(A estos versos, inconclusos,
José Asunción Flores le agregó en Buenos Aires)
Son versos y gemidos de un poeta que añora
tus flores del Plata, tu cantar de la Pampa
Buenos Aires Salud.